4 juni, naar de Trulli huisjes in Alberobello

Gisteren zijn we vroeg van onze camping in Specchiolla vertrokken omdat we naar de trullihuisjes wilden gaan. Een trullo (meervoud is trulli) is een bouwwerk dat typisch is voor de streek in de regio Apulië in Zuid-Italië. De trullo is rond het jaar 1500 ontstaan. Het verhaal gaat dat de bewoners van de trulli de huizen zonder cement bouwden, omdat deze dan ook snel weer afgebroken konden worden, Dat was handig, omdat er dan minder belasting betaald hoefde te worden. Kenmerkend voor de trullo is het kegelvormig dak, soms versierd met symbolen. Deze huisjes zijn nu meestal gerenoveerd en worden verhuurd voor bv B&B. Het was niet zo ver van onze camping, dus dat moesten we zien. De meeste huisjes staan in Alberobello, na wat van deze huisjes gezien te hebben, kwamen we bij een huisje waar niks aan gedaan was en waar een man met een hond aan het rommelen was. We kwamen in gesprek met deze man - Richard uit Londen - die hier 4 jaar geleden neergestreken was omdat hij het drukke leven in Engeland niet meer aankon. Oorspronkelijk was hij bouwvakker en hij was op zijn manier de boel aan het "renoveren". We moesten binnen komen kijken, nou het was een grote puinzooi. Richard en Rosita, zijn hond en beste vriend, woonden hier dus al 4 jaar. Het was binnen aangenaam koel en Rosita zorgde dat de ratten niet teveel binnenkwamen! Het huis lag vol met gereedschap en hij was overal mee bezig en maakte waarschijnlijk niets af. Richard is tevreden met zijn leven, hij zag er verzorgd uit. s-Avonds als het koeler is fietst hij met Rosita 10 km naar het bos en verblijft hij daar een paar uur. Hij heeft geen stress, krijgt waarschijnlijk een klein pensioentje opgestuurd vanuit Engeland en daar kan hij van leven. Richard heeft 3 dochters, een dochter is weleens langs geweest en verklaarde haar vader voor gek. Als hij in Engeland gebleven was hij dat waarschijnlijk ook geworden zei hij. Hij is zeker niet mensenschuw en hij vond Michel helemaal geweldig omdat Michel hem wat idieeën voorlegde waar hij wel wat mee kon. Wij vonden het heel speciaal om met Richard een gesprek te hebben. Dat is ook mooi van reizen dat je mensen tegenkomt die anders in het leven staan.

Na ons bezoek aan Richard moesten we echt een supermarkt vinden want onze voorraad was helemaal op. We hadden tussendoor wel wat kleine winkeltjes bezocht, maar daar hebben ze alleen het hoognodige. En ja hoor, eindelijk vonden we er een. Wat kun je blij zijn met een supermarkt! Wij hebben gisteren de hak van de laars van Italië binnendoor gereden. Nou dat is een saaie streek, nu snap ik wel dat hier bijna geen campings zijn. En die wegen, bijna nog slechter dan in Albanië!  Soms zag je ergens in de midle of nowhere een - bestaande - bar, en nergens een teken van leven of een huis te bekennen.  Maar geleidelijk werd de weg beter en van Matera naar Potenza was de weg weer goed te berijden en de omgeving was ook veel mooier, met prachtige beekjes en bergen. En toen moesten we onze overnachtingsplek vinden.....Omdat we geen camping konden vinden had Michel op internet een soort picknickplaats gevonden bij de grotten van Castelcivitta. Zie daar maar eens te komen. Berg op, berg af, verkeerd rijden, keren op een wegje waar het bijna niet kan, ja je moet er wat voor over hebben.....Maar eindelijk we hadden het gevonden. Ondertussen was het 17.00 uur en we waren er wel klaar mee. Onder aan de berg, ik dacht weer kan nooit goed zijn, maar daar kwam een heel oud Italiaans vrouwtje aan die snel haar zoon waarschuwde. Met handen en voeten, want niemand spreekt hier iets anders als Italiaans, konden we die man duidelijk maken dat we hier 2 nachten wilden blijven. en zo staan we hier op een gigantisch groot veld dat normaal gebruikt wordt voor outdooractiviteiten, schoolkampen e.d., dus heerlijk rustig. Gisteren op een drukke Italiaanse camping en nu helemaal alleen op een groot terrein. Mooi toch.

Vanmiddag naar de grotten en morgen naar Sorento.